13 april

Vandaag alweer het einde van een weekendje samen uit voor de meisjes en de ouders (Aaron incluis). De lange weg naar het oosten vraagt toch een aantal uren achter het stuur zitten. Vandaag neem ik (Filip) ook eens een beurt voor mijn rekening. De eerste meters verlopen met horten en stoten: ik ben de ambrajaajs nog niet gewoon en schakelen met je linkerhand op de versnellingsknuppel is ook niet alles. Tot hilariteit van alle inzittenden, maak ik dezelfde fout zoals Bart: telkens we onze richtingaanwijzer willen gebruiken, zetten we de ruitenwisser aan. Ja ook die zitten hier in spiegelbeeld en het is niet te geloven hoe moeilijk het is om een vaste gewoonte “om te draaien”.

Meteen reden we zuidwaarts, op zoek naar het meest zuidelijke punt van Afrika. Dat hebben de Portugezen als eerste Europeanen bereikt en dit punt heeft dus ook een Portugese naam die verwijst naar het kompas dat nog altijd het noorden bleef aanwijzen op dit zuidelijke punt. Hier zie je een prachtige rotskust en er zijn heel mooie, grote schelpen te vinden. Alweer meer dan de omweg waard! 

Om terug te keren naar Klapmuts en Paarl waar de meisjes aan het werk zijn, moesten we vanaf het zuidpunt terugkeren naar Bredasdorp (sommige dorpsnamen verwijzen hier rechtstreeks naar Nederland). Vandaar reden we naar Hermanus, een mooi kustplaatsje waar Sien en Ruth al geweest waren met Albert Hoek en zijn vrouw Jeanne. We aten er onze picknick op en kochten nog enkele souvenirs op het openluchtmarktje.

Daarna reden we nog eens 150 km en kwamen zo weer op bekend terrein. Eerst eens ons gezicht tonen op onze nieuwe B&B en dan nog een hapje gaan eten in Paarl. De pizzeria was niet direct het meest stemmige restaurant dat we al bezochten (eerder een voetbalcafé), maar op zondagavond is dit blijkbaar de enige optie.

Daarna brachten we Sien en Ruth terug naar Anura, het domein waar juf Charlene woont. De komende vier dagen zijn hun laatste op Klapmuts. Morgen wordt het materiaal voor de nieuwe zandbak besteld en hopelijk kunnen wij die gaan bewonderen op woensdag. Toen we vóór onze reis voorstellen deden om het schooltje vooruit te helpen, zeiden de meisjes dat het hier in Afrika zoveel moeite kost om iets gedaan te krijgen. We kunnen het pas geloven nu we het zelf gezien hebben.

Vanaf vrijdag begint hier het paasweekend. Dan is er vrijaf tot na paasmaandag. Maar dat vertellen ze zelf wel…

We maakten nog een korte tussenstop bij Anke en Wilhelm, waar ze straks weer logeren: